Öykü Birinci bölüm
Duvarın ardındaki adam.
Arabasına atlamadan evvel yarı baygın küçük kız çocuğunu arka koltuğuna koydu. Gaza bastı; çiğnenmedik hiçbir kural bırakmadan trafiğe dalmıştı Alat. Bugüne dek işlediği suçların tutulduğu dosyalar şimdi bu suçla boyunu aşmış olmalıydı. Alat hayli uzun boylu bir adamdı.
Peşine takılmış polis arabalarının sayısı her geçen dakika aralarına yeni katılanlarla beraber artıyor, Alat hırs ve adrenalinin patlamasıyla daha fazla basıyordu gaz pedalına. Bir yandan arka koltukta yatan kız çocuğuna göz atarken bir yandan yanındaki koltukta büyükçe bir valizin açık kalmış fermuarından paraları kontrol ediyordu. Aceleyle çantaya tıkıştırılan para; yaşanan çılgınlığı anımsatıyordu ona. Bu yüzden gözlerini daha fazla anımsamak istemediği kötü bir hatıradan kaçırır gibi kaçırdı.
Polis peşindeydi.
Öykü
Peşindekiler arayı kapatmaya başladıklarında polislerden biri arabaya ateş açmaya başlamıştı. Arabada çocuk olduğunu bile bile bunu nasıl yapabiliyorlardı? Alat bu kadarına dayanamazdı işte. O da penceresinden sadece silahını çıkararak rastgele saydırdı kurşunları.
Eski bir sabıkalıydı. Banka soygunu, gasp, darp; sabıka kaydının ana başlıklarını oluşturan, en çok işlediği suçların ana fikirleriydi ama sadece bunlardan oluşmuyordu suç dünyasına adını altın harflerle yazdırması. Alat efendide yok yoktu. Fakat şu anki işe verdiği dikkati herhalde hiçbirine vermemişti. Zaman aleyhine işliyordu ve Alat bir yere yetişmek için hayatını ortaya koyuyordu şimdi.
Pencereden salladığı kurşunlar polisleri afallatmış, bir tanesi yoldan çıkmıştı ama diğerleri peşini bırakacağa benzemiyordu. Durmasının söylendiği polis anonslarına hali vakti yerinde, sağlam bir küfürle karşılık verdi. Onları atlatmalıydı hem de hemen. Polislerden hiç bu kadar nefret etmemişti.
Aleyhine işleyen zaman.
Öykü
Çok iyi bildiği bir yola getirdi peşindeki polisleri ve sonra sadece kendi bildiği bir kestirme yola saptı. İşe yaradığına ilk kez bu kadar sevindi. Polisleri ekmişti işte. Kız çocuğunun yarı baygın yattığı arka koltuğa baktı bir kez daha, zaman hala aleyhine işliyordu.
Eğer yakalanırsa, bu suçuyla beraber ömür boyu alması işten değildi Alat’ın. Hataya yer yoktu. Para ve kız onun idamına bile sebep olabilirdi. Kurnaz bir plan yapmalı ve bu işi hakkını vererek nihayete erdirmeliydi.
Şu kestirme ve sapa yolda şimdi nefes almaktan bile korka korka duruyor, aklına, günahtan ve suçtan oluşmuş geçmişinin hatıraları, elinde bir hançer, peşine düşmüş bir hayalet gibi kovalıyordu. O polisleri atlattığını düşünürken aslında geçmişin eli kanlı hayaleti onu köşeye sıkıştırmış olabilir miydi? Alat tekrar kıza baktı. Kız olmasaydı…Kız olmamalıydı…Para, soygun, o inanılmaz olaylar, şu, bu tamam ama kız…
Kaybedecek vakit yok… Silahını kontrol etti.
Öykü
Bu kendisi için bile fazlaydı. Kızın gözleri kapalı olsa da, nefes alış verişlerini duyuyor, ölmemiş olması biraz olsun umut veriyordu Alat’a. Eğer ölürse, işte o zaman hapı yutmuştu. Oyalanma Alat dedi kendi kendine.. Kaybedecek vakit yok… Silahını kontrol etti. Yolun güvenli olduğunu anladığı an, tekrar bastı gaz pedalına. Bu kez tedbiri elden bırakmadan sinsice çıkıyordu yola. Polisleri atlatmak imkansız değildi ama peşine takılmış, geçmiş günahların vücuda getirdiği hayaleti atlatabileceğine hiç ihtimal vermiyordu.
Neden bir suçlu olmuştu? Onu suç dünyasına atan kim ya da neydi? Tanrı? Şeytan? Kendisi? Elbette birinin yardımı olmadan bu kadar şaşalı günahlar abidesini hayatımın orta yerine dikemezdim tek başıma diye düşünürken, o kadın tekrar geldi aklına. Ona gitmek zorundaydı. Bir an evvel buluşmalıydı. Yoksa…yoksa ne dedi kendi kendine….Beş para etmez şu hayatımda…Gerisini getiremedi. Kız iyi, para yanında…Her şey mükemmel olacak…Biraz daha zaman hepsi bu….
Devamı aşağıda…
……….
